Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

one-more-cup-of-coffee-for-the-road

Ένας - ένας οι φίλοι εγκαταλείπουν την Αθήνα, δέσμιοι της ανεργίας, της αεργίας και της κατάθλιψης. Διώχνουν πρώτα όλα τους τα πράγματα για τα χωριά και τις πόλεις τους και μετά φεύγουν κι οι ίδιοι. Το λυπηρό είναι πως τούτοι οι άνθρωποι είναι νέοι, στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους, μα αντί να σκέφτονταν το επόμενο βήμα - που λένε, μάζευαν ένα-ένα τα λιγοστά ευρώ για να πληρώσουν το νοίκι και τη θέρμανση. Σήμερα χάνω κι εγώ δυο φίλους, των οποίων η παρέα και η καθημερινότητα πολύ θα μου λείψουν. Χαμογελάω σαν τους θυμάμαι να μου λένε να μη φύγω εκτός Αθηνών, λίγους μήνες πριν που μου προτάθηκε μόνιμη δουλειά σε νησί των Δωδεκανήσων. Τώρα αυτοί είναι που εγκαταλείπουν πρώτοι το πλοίο. Τους καταλαβαίνω ωστόσο. Ίσως να την έκανα κι εγώ άμα είχα καβάντζα κάπου αλλού, ώστε να μη χρειάζεται να τραβάω πενηντάευρα μια φορά τη βδομάδα απ' τους δικούς μου για τα τσιγάρα και τη σίτηση μου. Σκέφτομαι απλά ότι τα γέλια κι οι χαρές στις μαζώξεις στο σπίτι μου θα σταματήσουν πια, αν δε σταματήσουν κι οι ίδιες οι μαζώξεις. Καλά που έχω την ταινία να τρέχει και να πηγαίνει και καλά, αλλιώς δε θα την πάλευα με το φευγιό των φίλων μου. Είναι διαφορετική συνθήκη απ' αυτό που μού'χε πει πριν πολλά χρόνια η Μαρίζα η Κωχ και που ισχύει απόλυτα: Θα'ρθεί καιρός που θα χαθείς με τους πιο δικούς σου ανθρώπους κι ας μένουν δυο δρόμους παρακάτω από σένα, όχι γι' άλλο λόγο, αλλά γιατί η πόλη αυτή τρώει τους ανθρώπους της...Εν προκειμένω, μια κοινωνία, μια χώρα ολόκληρη, άρρωστη και σάπια απ' τα θεμέλια της, τρώει τους ανθρώπους της και καταστρέφει τα πιο δημιουργικά κύτταρα της. Πεισμώνω και φωνάζω από μέσα μου στους υπεύθυνους της καταστροφής ότι εμένα τουλάχιστον δε θα με φάνε! Βάζω μπροστά ως άμυνα τις εννέα μέρες που μεσολαβούν πριν την έξοδο της ταινίας μου στους κινηματογράφους, τις πολλές άλλες δραστηριότητες μου, τα επερχόμενα ταξίδια εντός κι εκτός συνόρων, έτσι, σα χρονοδιάγραμμα σωτηρίας. Ανακαλύπτω ανέκδοτα ημιτελή έργα της Λένας Πλάτωνος, γνωρίζω νέα αξιόλογα πρόσωπα, εξακολουθώ να πηγαίνω στον οδοντίατρο για να φτιάξω τα δόντια μου, κοιμάμαι και ξυπνάω με καινούργιους καλούς δίσκους, στοιβάζω βιβλία δίπλα μου το ένα μετά το άλλο, ξεχνάω ταινίες στο dvd player που παίζουν λούπα, τηλεφωνώ σε όσους απόμειναν εδώ τέλος πάντων, όχι συχνά, μια και οι λογαριασμοί έγιναν δυσβάστακτοι πια. Και σήμερα σούπα θα φάμε - χορτόσουπα - ή το πολύ-πολύ μακαρόνια σκέτα με λίγο τριμμένο τυρί. Για την ώρα αυτή, μου αρκεί ένας καφές ζεστός και πρωινός στην υγειά των φίλων μου που ετοιμάζονται να ταξιδέψουν.
 
* ο τίτλος του post είναι στίχος του Bob Dylan φυσικά.

6 σχόλια:

  1. να φανταστείς οτι ακομη και μενα θα μου λείψουν , ποιος θα μας βριζει τώρα?
    παντως κλαη επιτυχια στη ταινια γιατι κακα τα ψεματα εχει αναγκη ο κοσμος απο τέχνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαϊνι είσαι, ρε *Ι-μπλογκερ*, που κατάλαβες ότι μιλάω γι' αυτούς που συνήθιζαν να σε βρίζουν; μαζί με μένα δλδ :P

      Α, να και ευχές! Όλο εκπλήξεις είσαι! Φχαριστούμε, φχαριστούμε!

      Διαγραφή
  2. Τον ήπιαμε τον καφέ. Ήταν πικρός και χάλια. Και χέσε τον καφέ. Το θέμα είναι οτι ΤΟΝ ΗΠΙΑΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η πρωτοτυπία πλέον δεν είναι το να φύγεις, αλλά το να μείνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η πρωτοτυπία δεν είναι πλέον το να φύγεις, αλλά το να μείνεις...

    Καλή επιτυχία στην ταινία! Θα πάω να τη δω και θα σου γράψω μετά.
    Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω ( αν και το προηγούμενο μπλοκ, το αγαπούσα και δε χάρηκα που το άφησες)... Σε βρίσκω και στο ΦΒ κάποιες φορές, σου έκανα κι ένα αίτημα φιλίας (elena haremi),ώστε να μπορώ να σε διαβάζω κι εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή