Τα προχθεσινά γενέθλια πέρασαν μεσ' στην απόλυτη ησυχία και τη μοναξιά. Μόνο το κινητό και το σταθερό χτυπούσαν για ευχές κάθε πέντε λεπτά, αναγκάζοντας με να κλείσω το πρώτο και να κατεβάσω το δεύτερο ακριβώς για να απολαύσω τις προαναφερόμενες ησυχία και μοναξιά. 39, λοιπόν, δηλαδή κατά μία έννοια στο μέσο του βίου μου, λες και ξέρει κανείς πόσο πρόκειται να ζήσει. Χθες με περιτριγύριζε πάλι η ίωση της εποχής: κεφάλι - βαρίδι, μικρή αδυναμία κι ένας άσχετος ενοχλητικός πονόδοντος. Την πολέμησα την ίωση με πορτοκάλια, depon και σούπες αυτοσχέδιες με όλων των ειδών τα λαχανικά. Σήμερα περιέργως είμαι καλά! Πίνω καφέ κι από τις 11 και μετά πιθανώς να ξαναπιώ με μιαν ευχάριστη παρέα. Το βράδυ, άλλωστε, θα μαζέψω κόσμο στο σπίτι για τον καθιερωμένο εορτασμό των γενεθλίων. Όχι πολλά άτομα, τη Λίνα, τον Κώστα, τη Μάιρα, τη Λιάνα, τον Θρασύβουλο, αυτούς. Θα περάσει κι ο Λόλεκ αργά μετά την πρόβα του. Το ωραιότερο δώρο για τα γενέθλια μου να μην ξεχάσω να πω ότι ήρθε από το Λουξεμβούργο. Το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου θα προβληθεί στις 23 και 24 Απριλίου στον κινηματογράφο LUX της πρωτεύουσας πόλης του Λουξεμβούργου. Εγώ θα βρεθώ εκεί για μία εβδομάδα, από τις 22 έως τις 28 του μήνα. Τα παιδιά - νά'ναι καλά - μου καλύπτουν το αεροπορικό εισιτήριο και τη φιλοξενία, διότι, διαφορετικά, δεν θα έπαιζε φράγκο ούτε για μέχρι τα Καμένα Βούρλα. Υπάρχει η περίπτωση να γίνει και ακόμη μια προβολή της ταινίας σε κινηματογράφο των Βρυξελλών, αφού άλλωστε η πρωτεύουσα του Βελγίου δεν απέχει ούτε μια ώρα με το τραίνο από το Λουξεμβούργο. Κατά τ' άλλα η έξοδος του ντοκιμαντέρ στον Δαναό στις 7 Μαρτίου ετοιμάζεται με σωστό τρόπο: εννοώ αφενός το trailer που ξεκίνησε ήδη να προβάλλεται, εμβόλιμο στο κυρίως πρόγραμμα του κινηματογράφου, στα προσεχώς του, και αφετέρου το έντονο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Την επόμενη Τρίτη μάλιστα έχουμε ραντεβού με τη Τζίνα την παραγωγό και την Άντυ Δημοπούλου, τη δραστήρια υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου του Δαναού, για να δούμε ποιες εφημερίδες θα μπουν χορηγοί επικοινωνίας. Τέλος, στις 20 αυτού του μήνα, το φοιτητικό κοινό της Πάτρας θα έχει την ευκαιρία να δει την ταινία σε avant premiere. Αναχωρούμε με τον Γιώργο Χρονά για μια μέρα μόνο, εκείνος θα παρουσιάσει την έκδοση Πάνω-κάτω η Πατησίων, κι εμένα μου ζητήθηκε να παιχτεί το ντοκιμαντέρ μέσα σε κάποιο τμήμα του Πανεπιστημίου και να είμαι εκεί για να μιλήσω με τον κόσμο. Τελικά, σε μία περίοδο όπου μετανάστες δολοφονούνται στο δρόμο και άτακτα παιδιά βασανίζονται στα αστυνομικά τμήματα, η παρουσία προσωπικοτήτων σαν της Κατερίνας Γώγου είναι πιο επιτακτική από κάθε άλλη φορά - τό'χω ξαναπεί και όσο πάμε από το κακό στο χειρότερο θα το ξαναλέω.
